معاصر

نقاشي معاصر ايران به دوره اي اطلاق مي شود كه از دهه 1320 آغاز شده است و تا كنون ادامه دارد. در اين رساله چهار تن از نقاشان كه فعاليت خود را از دهه هاي آغازين اين دوران شروع كردند، مورد بررسي قرار خواهند گرفت؛ حسين كاظمي، منوچهر يكتايي، ابوالقاسم سعيدي و سهراب سپهري.
اين نقاشان به طور عمده طبيعت را وسيلة بيان كار خود قرار داده اند. انتخاب اين نقاشان بر اين ديدگاه استوار است كه هر يك از آن ها از زاويه اي خاص و نگاهي شخصي به يك موضوع مشترك نگاه مي كنند. تمامي آن ها از فرهنگ ايراني سر بر مي آورند و به دوره اي مشترك تعلق دارند، هر چند تحت تأثير فضاهاي مختلف، تأثّرات متفاوتي در آثار آن ها آشكار مي شود. در اين رساله سعي مي شود تا با تأمل در مفهوم طبيعت و خوانش دوره كوتاهي از نقاشي معاصر ايران، سرانجام به طور جداگانه، با تأمل بر آثار هر نقاش به دنياي دروني او نزديك شويم. در اين سفر نگارنده سعي مي كند با همدلي با خالق اثر به عميق ترين لايه هاي تخيل او نزديك شود. پايه چنين تحليلي بر نقد تخيلي استوار است. بر اين اساس وحدت و بقاي خيالپردازي در توشه گيري از عناصر چهارگانه وجود؛ آب، باد، خاك و آتش به انسجام مي رسد. در غير اين صورت پايه هاي تخيل سست است و اثر هنري اصيل در حد بازي هاي فرمي و تصويري تنزّل خواهد كرد. اين كه تأثيرات بيروني تا چه حد به اين دنياي دروني هنرمند راه مي يابند و او چگونه در رسيدن به خلقت وجودي ناب اثر با عنصر خلق آن اثر يگانه مي شود مورد تحليل قرار خواهد گرفت.

فهرست مطالب: